Van tweeling naar eenling: Coen en Peter

De broertjes werden 51 jaar geleden geboren en ze groeiden op in Eindhoven tot echte Brabanders. Ze waren de enige kinderen in het gezin. Toen ze jong waren droegen ze dezelfde kleren. Het was heerlijk om een tweeling te zijn, maar ook normaal, ze wisten niet beter. Altijd trokken ze samen op.  Coen was handiger in stoute dingen doen (zoals van de hagelslag snoepen), Peter werd altijd betrapt en kreeg daarom vaak de straf. Maar ze waren een team.

Toen ze ouder werden bleek Coen de charmeur te zijn, die wist hoe je met vrouwen moest omgaan. Peter was naïever. Als meisjes voor hem vielen, merkte hij dat niet en dan kwam Coen langs en nam het meisje mee. Maar Peter vond dat nooit erg, hij was dan blij voor ze.
Beiden voelden zich heel veilig bij elkaar. Ze wilden naar de sportacademie, maar werden afgewezen. Als vanzelfsprekend gingen ze toen samen naar dezelfde tuinbouwschool en daarna samen in dienst. Na dienst gingen ze uit huis en betrokken met zijn tweeën een appartement in Geldrop.
Toen Coen Marion ontmoette ging hij met haar samenwonen. Peter wilde niet in zijn eentje in Geldrop blijven en trok weer in bij zijn ouders. Later trouwde hij met een vriendin van Marion.

De broers kregen elk twee dochters die nu sprekend op elkaar lijken.
Eigenlijk wilden Coen en Peters altijd alles samen doen. Maar ja, met een gezin is dat niet altijd mogelijk. Wie laat je voorgaan? Soms was het een probleem.
In een latere periode kreeg Coen, de voortrekker van het stel, last van depressies. Gelukkig had hij Peter, die hem bijstond, met hem wandelde en hem begreep.

Toen ze 38 waren, gebeurde er een ramp. Coen kreeg een enorme hersenbloeding en in korte tijd overleed hij.
Peter was in shock. Hij voelde zich alsof hij geëxplodeerd was, alsof de stukken overal in het rond vlogen en later kreeg hij last van fantoompijn: zijn lichaam deed letterlijk pijn omdat het leek alsof hij nog maar de helft van zichzelf was. Tegelijkertijd voelde hij zich verantwoordelijk voor zijn gezin en het gezin van Coen. Hij werkte zich over de kop, tot het gewoon niet meer ging. Hij bleek een burned out te hebben en ook ptss (post traumatische stress stoornis). Het werd er niet beter op toen allerlei instanties hem niet geloofden.

Uiteindelijk ging deze juist zo verantwoordelijke man helemaal onderdoor aan zijn intense verdriet. Hij verloor zijn vrouw door een scheiding en zijn huis vanwege financiële problemen.

Het is nu bijna 14 jaar geleden, maar Peter kampt nog altijd met grote problemen. We hebben een fotosessie georganiseerd met behulp van spiegels en de foto’s van Coen. Na afloop zei Peter dat alleen al op deze manier bezig zijn met zijn verdriet, hem een stapje vooruit had geholpen. Dat maakte me erg blij want hij is een lieve, gevoelige man, die ik alle goeds wens.